Sabi nila makakabayad ka lang sa mga magulang mo kapag nakaroon ka na ng sarili mong anak. Dun mo lang daw maiintindihan at mararanasan lahat ng hirap at saya na idinulot mo sa iyong mga magulang.
Simula ng mamatay ang mga magulang ko, madalas ko silang napapanaginipan. Ipinagpamisa ko na sila tulad ng sabi ng marami para lang makasigurong tahimik ang kaluluwa nila. Hindi pa rin tumitigil ang mga panaginip. Madalas ko silang naaalala ultimo sa napakaliliit na mga bagay sa araw-araw.
Naaalala ko si Dad sa bigote ng mga mamang nasaasalubong ko sa kalye, nakakakasakay ko sa bus. Tama nga ang sabi nya noon, di sya mukhang Pilipino. Naaalala ko sya sa mga bibe sa ilog, marami syang alagang itik dati. Sa sili, nagtanim sya non. Sa pelikulang Back to the Future, para kasi syang mad scientist. Sa lotto, pinag-aralan nya't inambisyong manalo. Sa dentista dahil gumawa sya ng sarili nyang pustisong gawa sa goma ng tsinelas. Sa mga pagkain dito, mahilig syang kumain. Sa kape, sumbrero, salamin, balakubak, bubong, corned beef, toothbrush, nail cutter, kotse, pera, simbahan, sumpa, computer, at sa lahat ng bagay sa paligid ko. Nakikita ko sya sa sarili ko, nagpaplano para sa kinabukasan ng mga anak ko. Nagpaplano ng di sinasadya.
Naalala ko si Mom sa matamis nyang ngiting tila walang malalim na dahilan. Sa mga teacher dahil yan ang gusto nyang maging. Sa mga abogado dahil nag aral sya ng pre-law. Sa commercial ng Alzheimer's, nagkaron sya nyan. Sa sakripisyo sa mga anak, naranasan nya yan sa di na mabilang na mga pagkakataon. Sa pagbibigay sa kamag-anak, pagmamahal sa kapatid, katapatan sa asawa, pagmamahal sa magulang, sa pagbili ng bahay. Sa mga prutas na masarap nyang kinakain ng pakamay. Sa maayos na kuwarto, sinuklay na buhok, amoy at tunog ng dagat, duyan, floorwax, daster, deodorant, lipstick, sunglasses, politika, shopping, kurtina, bulaklak, ngipin. Sa pagyakap ng mga anak ko sa akin tulad ng pagyakap ko sa kanya noon. Naaalala ko sya tuwing pinangangaralan ko ang mga anak ko tungkol sa mga lalaki, tulad ng pag papangaral nya sa akin noon. Di rin siguro nila ako pakikinggan.
Dapat ko sigurong ipamisa ang sarili ko. Di ko sila malimutan kahit sandali. Di matahimik ang kaluluwa ko.
No comments:
Post a Comment