Meron akong itlog sa bulsa

Nasa klase ako, alas sais ng gabi. Sobrang haba ng araw ko ngayon. Gumising ako ng alas syete y media, umalis ako ng bahay ng alas otso, nagsimula mag trabaho ng alas nuwebe. Pagkatapos ng trabaho ng alas singko, diretso naman sa eskwela. Kung bakit ba kasi ginagawa ko ito sa sarili ko.

Di ko napaghandaan ng husto ang araw ko ngayon, kaya siguro ako sobrang pagod. Kung anu-ano lang ang dala kong pagkain para di ako gutumin. Isang latang tuna, tinapay, 2 hiwa ng keso, isang hiwa ng maliit na pizza. Ito na ang pagkain ko para sa buong araw. Buti nalang nung paalis na ako ng opisina ay inalok ako ng isang kaibigan ng nilagang itlog. Syempre tinaggap ko. Natakot akong magutom dahil nakain ko na ang tuna, pizza, at tinapay sa pananghalian. Kaunting tinapay at keso nalang ang natitira ko pang hapunan.

Dumating ang alas sais ng gabi, nagsasalita pa ang titser. Gutom na ako, gutom na gutom. Naalala ko ang itlog na bigay sa akin. Kinuha ko sa bag at inilagay sa bulsa ng pantalon ko. Kailangang makita ko ang tamang tyempo para basagin at balatan ang itlog. Pupwede namang kumain sa klase kahit anong oras. Yun nga lang medyo nakakahiya naman kung sa gitna ng pagsasalita ng titser ay may bigla nalang mababasag. Hintay lang ng kaunti, darating din ang tamang oras. Gutom na ako!

Balatan ko kaya ito sa bulsa ko? Parang tanga nga lang ako nun, bigla nalang akong kakain ng nilagang itlog, baka magtawanan ang mga kasama ko sa mesa. Hay! Pangalawang klase ko palang ito sa walong kailangan kong tapusin para magkaroon ng diploma sa pagtuturo. Kung pwede lang kunin ito online, gagawin ko. At least nasa bahay lang ako, hindi ako aabutin ng ganitong gutom. Kaso lang kailangan kong tapusin ito agad, wala ng panahong maghintay ng online. Kung kailangang pasukan, papasok ako sa eskwela, matapos lang.

Pitong taon na ako dito sa Canada. Labing anim na taon na akong nagtatrabaho sa Accounting. Nung isang taon ko lang napagdesisyunang mag aral at lumipat ng linya, lumipat sa pagtuturo. Matagal ko ng naiisip gawin ito. Naghintay lang ako ng tamang panahon kaya inabot ako ng napakaraming taon. Sana ginawa ko ito noon pa. E di sana titser na ako ngayon. Yun talaga ang gusto kong gawin. Sa tingin ko doon ako sasaya.

Tuloy pa rin ang diskusyon ng titser ko at ng mga kaklase ko. Ang hirap kapag titser din ang mga estudyante. Ayaw magsitigil magsalita, di tuloy ako makakuha ng tyempo. Itlog, itlog, gusto na kitang kainin.

Maging masaya nga kaya ako sa pagtuturo? Di ko naman masasagot yan hanggat di ko ginagawa kaya sige nalang. Sa tingin ko, mas mabuti na ang umaaksyon kesa walang ginagawa. Kung magkamali, e di aral nalang ulit ng iba. Di ko nalang talaga makakayanan ang accounting ng isa pang taon. Ginagapang ko ngang talaga ang pag aaral na ito. Wala na akong pang enrol pero sige lang. Iutang, ibenta ang pwedeng ibenta, ipilit i file ng reimbursement sa opisina. Wish ko lang ay aprubahan na.

Kahihintay ko ng tamang panahon para kainin ang itlog, dumating ang alas syete y media, break time na. Magbabanyo muna ako bago kumain. Tutal labinlimang minuto ang break time, kakain ako pagbalik ko galing sa banyo. Biruin mo, dose oras na akong gising, at mahaba pa ang gabi. Pagdating ko sa bahay ay magliligpit pa ng kusina, magluluto pa ng pagkain para bukas, yan ay kung may hapunan na. Kung wala ay magluluto pa ako ng hapunan. Buhay Canada nga naman. Kung sa Pinas 'to pagdating ko kain at tulog nalang.

Sa wakas, tamang oras na para kainin ang pinaka aasam kong nilagang itlog. Nilatagan ko ng tissue ang parte ko ng mesa, nilabas ko ang itlog sa bulsa at dahan dahan kong pinukpok sa ibabaw ng mesa. Ngek, nabiyak ang itlog. Hindi lamang ang balat kundi ang buong itlog. Buti nalang may tissue. Hindi naman pala hard-boiled ito, malasado. Huhuhu. Di ko kayang kainin ito. Parang malansang hilaw na itlog. Wahaha. Mamamatay yata ako sa gutom ngayong gabi. Pagkatapos kong asam asaming kainin ang itlog na ito, di ko naman pala makakain. Bumili kaya ako sa kantin ng pagkain? Huli na, matatapos na ang labinlimang minutong break. Kasi naman, naghintay hintay pa ako. Kung biniyak ko na ito kaninang alas sais, e di alam ko na sanang wala akong pagkain, e di sana napagplanuhan kong pumunta ng maaga sa kantin. Di bale, mabubuhay naman ako sa kaunting tinapay at katiting na keso. Isang oras pa bago mag uwian, isang oras pa ulit bago ako makarating sa bahay. Waaah.

Pareho nga rin ng pag-aaral ko ang itlog. Naghintay hintay ako ng tamang panahon, inabot ng napakaraming taon. Sana ginawa ko kaagad nung malaman kong ito ang gusto kong gawin. Sana lang maging masaya ako sa pagtuturo pag natapos ko ito. Sana di tulad ng itlog na di ko nakain.

High Heels

Tag lamig na naman. Panahon na naman para mag boots. Ganyan talaga dito sa Canada kapag winter, di maaring wala kang boots. Di uubra ang flats o kahit closed shoes lang. Ang lamig.

Sira na ang leather boots na pinapamasok ko sa opisina araw-araw. Dalawang winter ko ding ginamit yun, sulit na sulit. Katulad ng style ng leather boots kong gawa sa Glenmore sa Rustan's Cubao noong araw, ganun din itong boots ko rito. Kwadrado ang dulo, mataba at mababa ang takong, plain ang harap. Mas mataas nga lang rito, hanggang halos tuhod. Sa Pilipinas noon ay maiksing klase lang, kundi ay baka himatayin ako sa init at tubuan ako ng alipunga.

Kailangan kong bumili ng bagong boots. At naisip ko lang nung isang linggo, panahon na siguro para magbago ako ng style. Feeling ko style ko bulok na. Iba naman. Tutal tumatanda na ako, naisip ko, "Why don't I shake it up a bit?". Mid-life crisis na yata ito.

So ito ang nangyari.

Pumunta ako sa US of A, as usual para makamura. Ang intensyon ko talaga ay bumili ng bagong boots. Bagong klase, bago sa paningin, bago sa pakiramdam. Baka mabago rin ang paunti unting dumidilim na pananaw ko sa buhay.

Inisa isa ko na ang linya linyang eskaparate ng mga boots sa department store na karaniwan kong pinupuntahan. Mas mura sana sa outlet stores kaso ang layo nun. Di kaya ng kaunting oras ko. Kay dami namang klase, nakakalito. Kinailangan kong tumigil at mag set ng criteria. Kundi ay aabutin ako ng madaling araw, baka mapagsarhan pa ako ng border at di ako makabalik sa Canada. Ang naisip kong criteria, basta kabaliktaran ng dati kong boots. Dapat tulis ang dulo, mas mataas ang takong, mas manipis ang takong, hindi plain ang harap. Nasa Canada naman ako kaya kahit ano pwede isuot. Iba rin sana ang kulay, kung pwede lang pula para talagang iba. Kaso lang ang budget ko ay pang isang boots lang, kailangang magagamit araw araw pamasok kaya itim nalang.

Yun! Nakita ko na ang eksaktong boots para sa akin. Sinukat ko. Mas mataas ang takong ng mga isang pulgada kaysa dati. 3 inches yata ito. Pero di naman stiletto so okay lang. Medyo kakaiba ang pakiramdam, ang tangkad ko yata, parang nakakadagdag ng kumpyansa, parang kayang kaya kong gawin kahit anong gustuhin ko. Ito na nga ang boots na hinahanap ko. At my buckle pa sa gilid. Great.

Sobrang excited akong nagbayad sa kahera. Itinaktak ko ang wallet ko na madispatsa ang lahat ng US $1 bills ko at mga coins. Naiipon lang sa bag ko ang mga sukli tuwing nag go grocery kami dito sa US. Sayang naman kung di magagamit.

Wow, bago ang boots ko. Happiness. Bihira akong bumili ng sapatos, mga isang beses lang isang taon, kapag talagang kailangan na. Kaya naman ganun nalang ang kasiyahan ko. Handa akong i-declare ito sa border. Pasok naman sa daily tax-free shopping limit kong $50. Murang mura.

Pagdating ko sa bahay, nilapag ko lang ang lahat ng ibang pinamili. Mamaya na sila iligpit. Isinuot ko agad ang boots. Kailangang masanay ang mga paa ko. May pasok bukas, susuutin ko na ito. Exciting. Biglang narinig ko ang mahal kong asawang tumatakbo paakayat ng hagdan. Humahangos. "Anong nangyayari?", sabi nya. Nakita nyang naglalakad akong naka high heeled boots. "Sus, akala ko kung ano na ang naririnig ko sa babang pumupukpok sa sahig. Takong mo lang pala. Wow ang seksi nyan ah."

Ayos, I got the reaction I wanted. Ang tugtog sa isip ko, "These boots are made for walking, that's just what I'll do..."

Alas syete ng umaga, palabas ako ng bahay, at saka ko lang naisip - seksi nga ang boots wala naman pala akong seksing medyas. Sports socks at puti pa. Pwede na yan, di naman makikita. Dahan dahan akong naglakad palabas ng bahay. Tinetesting ko sa kalye ang takong. Baka madulas ako. Icy na ang kalye. Umpisa palang ng Nobyembre nag si zero na ang temperature. Ano ba ito? Pero di ko ramdam ang lamig. Pakiramdam ko ay butil butil ang pawis ko sa noo sa takot kong maglakad dahil sa takong na ito. Parang pawis na din ang kili kili ko. Di bale, taas noo, diretso ang likod at balikat, diretso ang tingin. Kaya ko ito. Tila mababali ang buto ko sa binti. At parang wala ng pakiramdam ang mga maliliit na daliri ko sa paa. Hay!

At sa wakas, nakarating din ako sa bus stop. May mga upuan sana pero di kaya ng kalooban kong maupo. Baka kung sino sinong mga tao ang naupo sa mga upuang ito. Tiisin ko nalang ang mga paa kong tila wala ng dugo.

At ang bus dumating din, eksakto sa oras. Kaso lang puno, tatayo ako. Naluluha na ako. Kaya ko ito! Apat na beses akong nanganak, para high heels lang ito. I can do this. Kay rami- raming mga babaita ang naka high heels araw araw. Kay lalaking mga babaeng Canadian naka high heels. Boots pa nga ito kaya may support. Di rin stilleto. Kailangan lang ay pokus at praktis. Pagbaba ko naman ng bus train station na, at pagbaba ko ng train ilang hakbang lang ay opis ko na. Konting tiis, konting tiis.

Pagdating sa istasyon ng train, tsaka ko lang naisip, kay rami palang hagdan dito! Buti nalang may escalator. Di naman ako pwedeng tumayo lang, baka ma late ako. Ang escalator dito, walk left, stand right. Kung ayaw mong maglakad sa escalator, tumayo ka sa kanan. Sa kanan kaya ako? Hindi na. Lalakarin ko ito.

Pag upo ko sa train, talaga namang para akong nasa langit. Ang sarap maupo. Unang istasyon ako sumsakay kaya't wala pang tao ang train. What a relief. Ang ligaya nga naman ay mararamdaman mo lang pagkatapos ng paghihirap. Ang saya-sayang maupo!

Nakarating din ako sa opisina. Nang makita ko ang mesa ko ay muntik akong himatayin. Pinapalitan ko nga pala ang mesa ko nung isang linggo ng hanggang dibdib na mesa para pwede akong magtrabaho ng nakatayo, para dumiretso ang likod ko. Ngayon ay tatayo ako maghapon suot ang high heels na ito. Goodluck sa akin.

Samakatuwid, natapos din ang araw, nakauwi din ako. Naisuot ko pa ng dalawang beses ang boots dala ang pag-asang masasanay din ang mga paa ako, mga binti ko, ang isip ko. Na mawawala din ang takot sa dibdib ko, at matututo rin akong lumakad ng naka high heels, na katulad ng paglalakad ni Melanie Marquez. Pero hindi pala. I give up. Isosoli ko nalang ito sa pinanggalingan nya. Oo, ganun dito, basta't lahat ng tags ay intact, hindi marumi, at mukhang bago pa, at may resibo, pwede isoli. Mukhang bago pa ito. Sobrang bagal kong kayang lumakad nung suot ko ito. O kaya naman ay i post ko nalang sa craigslist. Lugi kung lugi, mabenta lang.

Sa mga naka high heels buong araw, araw-araw sa opisina, sa mga nagsasayaw ng naka high heels magdamag, sa mga nag gagala sa mall ng naka high heels, saludo ako sa inyong lahat. Di yan kaya ng powers ko. Baka sa ospital o sa sementeryo ako pulutin. Babalik nalang ako sa dati kong style na bulok. :-)